Autobiografisch profiel

'Ik moet eerlijk zijn! Ik zou niet eens anders kunnen,' schrijft Italo Svevo, in een brief uit 1896 aan zijn verloofde Livia. Die zucht naar eerlijkheid, niets verbloemend, alles analyserend, loopt als een leidraad door zijn leven en dagboeken, waaruit in deze bundel een ruime keuze wordt gepubliceerd te zamen met enkele autobiografische essays. Svevo, pseudoniem van Ettore Schmitz, werd in 1861 geboren in Triëst en stierf in 1928 aan de gevolgen van een auto-ongeluk. Pas kort daarvoor was zijn carrière als schrijver daadwerkelijk begonnen: zijn romans, waarvan Bekentenissen van Zeno de bekendste is, hadden eindelijk de erkenning gekregen waar Svevo zo lang op gewacht had. Hoe blij hij is met zijn late succes blijkt uit de brieven die hij aan andere literatoren als James Joyce en Eugenio Montale schrijft. Een kind van vierenzestig, noemt hij zichzelf, dat gevaar loopt door het succes bedorven te worden. De brieven van vóór Svevo's 'doorbraak' zijn vrijwel alle gericht aan zijn vrouw Livia, in veel opzichten zijn tegenpool. Haar optimistische kijk op het leven, haar tevredenheid en levensvreugde zijn voor de cynische 'apostel van het niets' zoals Svevo zichzelf definieert volstrekt onbegrijpelijk. In zijn brieven, en in het opgenomen Dagboek voor mijn verloofde laat Svevo zich kennen als een even toegewijde als jaloerse minnaar, die zijn Livia ziet als een leven medicijn, een 'bonbon' door het eten waarvan hij zijn gezondheid hoopt te hervinden. De fundamentele malaise, de onrust en het onvermogen tot contact met de werkelijkheid die de antihelden uit Svevo's romans kenmerken zijn in de dagboekfragmenten voortdurend aanwezig. Wat uit al zijn autobiografische werk even sterk spreekt is een enorme drang tot schrijven: 'Buiten de pen is er geen redding.'