Madame Bovary

Emma is een boerendochter die het dorpse leven al snel zat is. Ze wilt wat reuring in de tent zoals de meeste meisjes in hun tienerjaren willen. (blijkbaar ook in de 18e eeuw). De plattelandsdokter Charles is haar ticket weg van de varkensboerderij van haar vader en ze trouwt hem. Al gauw blijkt dat het leven bij Charles ook niet heel spannend is en Emma stort zich in de ene affaire na de andere. Ook bouwt ze een dikke schuld op door het huis en zichzelf aan te kleden alsof ze van adel is. Dit allemaal komt voort uit een allesoverheersende verveling. Charles Bovary vindt het allemaal goed, hij is tot over zijn oren verliefd en kust de grond waarop Emma loopt.

Zoals in een recensie van de New York Times staat: ‘Madame Bovary is perhaps the most excruciating slow suicide ever written’. En daar ben ik het helemaal mee eens. Er gebeurd vrijwel niks in het boek, maar alles is zo mooi beschreven en het is allemaal zo voorzichtig en uitgedacht geplaatst. Het kwam dan ook vaak voor dat Gustave Flaubert hele dagen aan een zin zat, en dat is te merken. Madame Bovary is een pageturner, en dat voor een boek wat zich afspeelt in de 18e eeuw en waar verveling hoogtij viert.